ҚАЛБИ ТАРСАНДА
Аллоҳ таъоло фармуд: «Ҷуз ин нест, ки муъминон он касоне ҳастанд, ки чун Аллоҳро ёд карда шавад қалбашон битарсад». Анфол 2.
Хавфи қалб, ки тарсу ҳайбате аст, ки наздик ба муҳаббати Аллоҳ аст. Ҳаргоҳ банда Аллоҳро ба ёд меорад ва зикр мекунад, он тарс пайдо мешавад.
Ва тарс аз Аллоҳ бо ин сабабҳо пайдо мегардад:
1. Оне, ки Аллоҳро бишносад дар қалбаш бузургиву ҳайбати ӯ пайдо мегардад, пас аз ӯ тарсида тақво пеша мекунад. Дар ҳадис омадааст: «Яке аз уламои яҳӯд ба назди Паёмбар саллаллоҳу алайҳи васаллам омад ва гуфт: Эй Муҳаммад, мо дар Таврот хондем, ки Парвардигор осмонҳоро бар як ангушт ва заминро бар як ангушт ва дарахтонро бар як ангушт ва обро бар як ангушт ва хокро бар як ангушт ва дигар махлуқотро бар як ангушт қарор медиҳад ва мегӯяд: Ман подшоҳ ҳастам. Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам аз боби тасдиқи суханаш чунон хандиданд, ки дандонҳои пешашон намоён шуд. Сипас ин оятро тиловат карданд: «Ва Аллоҳро ба андозаи ҳаққи шинохти ӯ нашинохтанд. Ва рӯзи қиёмат ҳамон замин якҷо дар мушти Ӯ бошад ва осмонҳо дар дасти рости Ӯ печида шаванд. Покӣ Ӯро аст ва аз ончи шарики Ӯ муқаррар мекунанд, бартар аст». Зумар 67.
2. Ва аз ҷумлаи сабаби тарси қалб, ин тарсидан аз он, ки оё тоати ман ба даргоҳи Илоҳӣ қабул бошад ва ё не?
Пас оне, ки бузургии Парвардигорро шинохт, худро дар назди Парвардигор ҳеҷ медонад, шарм медорад, ки амалҳояш ба назди Парвардигор бардошта шавад ва метарсад, ки қабул нагардад.
Ҳароина Оиша разияллоҳу анҳо аз маънои ин оят аз Паёмбар саллаллоҳу алайҳи васаллам пурсид: «Ва онон, ки он чи бояд бидиҳанд, медиҳанд ва дилҳояшон ба сабаби он, ки онҳо ба сӯи Парвардигори хеш хоҳанд бозгашт, тарсон аст». Муъминун 60. Гуфт: Оё онҳо касоне ҳастанд, ки арақ менӯшанд ва дӯздӣ мекунанд? Фармуданд: Не, эй духтари Сиддиқ. Онҳо касоне ҳастанд, ки рӯза медоранд ва намоз мехонанд ва садақа медиҳанд ва онҳо тарс аз он доранд, ки амалҳо оё қабул мешавад? Пас давоми оятро хонданд: «Ин ҷамоа дар некиҳо саъй мекунанд ва онҳо ба сӯи он сабқаткунанда ҳастанд».
3. Ва аз ҷумлаи сабабҳои тарси қалб, тарсидан аз азоби Парвардигор бар гуноҳоне, ки даст ба он зада буд. Зеро ягон гуноҳе нест, ки он азоб надошта бошад, ҳам дар дунё ва ҳам дар охират, модоме, ки банда аз он тавба накарда бошад. Аллоҳ таъоло фармуд: «Ҳар ки кори бад кунад ба он ҷазо дода хоҳад шуд ва барои худ ба ҷуз Аллоҳ ҳеҷ дӯсте ва ёридиҳандае наёбад». Нисо 123.
Қалби шахси муъмин ҳар гуноҳро бузург медонад. Абдуллоҳ ибни Масъуд разияллоҳу анҳу гуфт: «Албатта шахси муъмин гуноҳашро ҳамчу як шахс дар зери кӯҳ медонад ва метарсад, ки дар зери он мемонад. Ва шахси фоҷир бошад, гуноҳи худро ба мисли пашша медонад, ки гуё он ба биниаш нишаста бошад ва ӯ онро бо дасташ раҳо кунад». Бухорӣ.
Ба оташи дӯзах танҳо кофирон дохил намегардад, балки баъзе мусалмонони гунаҳкор низ бо гуноҳонашон дохили он мегарданд. Онҳое, ки аз гуноҳонашон дар ин дунё тавба накарда вафот карда буданд, Аллоҳ онҳоро дар рӯзи ҳисоб низ мағфират намекунад.
Паёмбар саллалоҳу алайҳи васаллам фармуданд: «Дар рӯзи қиёмат қавме дар сафи аҳли дӯзах меистанд, бо гуноҳоне, ки карда буданд. Пас Аллоҳ таъоло ба фазлу раҳмати Худ онҳоро ба ҷаннат дохил мекунад. Ва онҳоро дар ҷаннат, дӯзахиҳо номида шавад». Бухорӣ.
Тарҷумаи Ҷамолиддинзода Фирдавс.
