أنواع الخيانة
НАВЪҲОИ ХИЁНАТ
Хиёнат ҳаром аст. Хиёнат сифати мунофиқон ва амонат сифати муъминон аст. Амонат яке аз неъматҳои Аллоҳ таъоло бар бандагонаш аст. Тамоми гуноҳони пинҳонӣ ва дурӣ аз амри Аллоҳ ва амри Расули Ӯ ﷺ хиёнат аст. Уламо хиёнатро гуноҳи кабира номиданд. Аллоҳ фармуд: "Ва Аллоҳ ҳилаи хоинонро ба мақсад намерасонад". Сураи Юсуф:52. Дар байни қавме, ки хиёнаткорӣ шурӯъ гардид, он қавм хароб гардад. Ва бадтарин мардуме, ки корашон дар қиёмат ба расвоӣ меанҷомад, хиёнаткоронанд. Аллоҳ фармуд: "Агар медонӣ, ки гурӯҳе дар паймон хиёнат мекунанд, ба онон эълом кун, ки монанди худашон амал хоҳӣ кард. Зеро Аллоҳ хоинонро дӯст надорад!". Сураи Анфол;58. Хиёнат бо ҳамдигар сабаби бардошта шудани баракат аст. Бояд мусалмон ба ҳар хиёнаткор бо мавъизаҳои хуб насиҳат карда бошад. Касе, ки ба ту хиёнат мекунад, ба ӯ хиёнат макун. Ақидаи мо "Ло Илоҳа иллаллоҳу Муҳаммадур Расуллуллоҳ" аст, пас ин калимаро дар нафси худ ва бар дигарон таҳқиқ накардан, хиёнат ба Аллоҳ аст. Дӯстӣ бо душманони Аллоҳ, поймол кардани шариъат, касби ҳаром, фиреб додан, дурӯғ гуфтан, истифода аз мансаб, дар соҳаи худ кор накардан, назар кардан ба муҳаррамот, ҳифз накардани аъзои бадани худ аз гуноҳ, амал накардани олим ба илми худ ва зулми сардор ба зердастони худ, ки ин ҳама хиёнат аст.
اللغة الطاجيكية
Забони Тоҷикӣ