فلاح المسلم
ДЕҲҚОНИ МУСАЛМОН
Аз неъматҳои Аллоҳ таъоло бар мо ин замин аст, ки аз он меваҳо ва сабзавотҳои гуногунро дар шакл, ранг ва тамаъ берун мекунад. Деҳқонро аз дигарон фарқ карда мешавад, зеро ӯ таъминоти ғизои мардумро ба ҳисоб гирифтааст. Паёмбар ﷺ фармуданд: “Ҳар мусалмоне дарахте бикорад ва ҳар чизе аз он бихӯрад, барои ӯ садақа ҳисоб мешавад. Ва ё ҳар касе аз он бидӯздад, барои ӯ садақа аст”. Бухорӣ ва муслим. Яке аз сифатҳои деҳқон амонатдорӣ аст. Бинобарин моддаҳои химиявии заҳрнокро ба замин напошад, то сабаби бемориҳо нагардад. Ва моддаҳое, ки ба саломатии инсон зарар аст, истифода набарад. Моддаҳои химиявии зараррасонро ба оби обёрӣ ва ё оби дарё, ки мардум аз он менӯшанд, омехта накунад. Моддае, ки ҳаҷми меваро калон мекунад, лекин ягон фоидаи ғизоӣ надорад ва сабаби бемории инсонҳо мегардад, истифода набарад. Деҳқон бояд пайравӣ илми кишоварзӣ шавад ва аз мутахассисони он талаби ёрӣ кунад ва бо нишондоди онҳо амал кунад. Ахлоқи неки деҳқон, ин ростгӯйӣ аст. Бояд сифати маҳсулотро рост бигӯяд ва айбашро пинҳон накунад. Деҳқон бояд дар аввали мавсим киштукор бикунад, то ҳосил низ дар вақташ омода гардад ва тоҷирон низ фоидаи хубе ба даст оранд. Ҳамроҳ бо деҳқонӣ боз нигоҳубини ҳайвоноти хонагӣ сабаби васеъ шудани ризқ аст. Деҳқон ботақво бошад ва закоти меваҳоро дар вақташ адо намояд. Аллоҳ фармуд: “Аз меваҳои он бихӯред ва рӯзи даравиданаш закоти онро бидиҳед ва исроф накунед”. Анъом:141. Деҳқон онро барои нархи қимат фурӯхтан захира накунад. Ҳосили худро ба оне, ки аз он чизҳои ҳаром истеҳсол мекунад, нафурӯшад.
اللغة الطاجيكية
Забони Тоҷикӣ