الشفاعة
ШАФОАТ
Шафоат дар истилоҳи шариъат он аст, ки шахси дигарро бо ҷалби манфиат ва ё дур кардани зарар миёнаравӣ кардан аст. Шафоат ду қисм аст: Шафоати манфӣ ва шафоати мусбат. Шафоати манфӣ шафоатест, ки аз ғайри Аллоҳ дар он чизе, ки бар он қудрат надорад, талаб карда мешавад. Аллоҳ таъоло фармудааст: "Эй касоне ки имон овардаед! Аз он чи ба шумо рӯзӣ додаем, инфоқ кунед, пеш аз он ки рӯзе фаро расад, ки дар он на хариду фурӯш аст ва на дӯстӣ ва на шафоате ва кофирон ҳамон золимонанд". (Бақара:254).
Шафоати мусбат он шафоатест, ки аз Аллоҳ таъоло талаб карда мешавад. Шартҳои шафоат:
1.Иҷозат додани Аллоҳ барои шафоатгар, ки шафоъат кунад.
2.Ризоии Ӯ таъоло аз шафоатгар ва шафоатшуда. Аллоҳ фармудааст: "Кист, ки дар назди Ӯ ҷуз ба фармони Ӯ шафоат кунад?". Бақара:255. Инчунин фармудааст: “Ва дар осмонҳо бисёр фариштагон ҳастанд, ки шафоати онҳо чизеро нафъ намекунад, магар баъд аз он ки Аллоҳ барои ҳар ки хоҳад, дастурӣ диҳад ва ризоманд шавад”. Наҷм:26.
Ҳукми талаби шафоат аз шахси зинда ва тавоно чист?
1.Агар аз ӯ амри шаръӣ ва ё кори мубоҳеро талаб кунад, ки бар он қудрат дорад, пас он ҷоиз аст, ки он аз боби ёрӣ додан бар кори хайр аст.
2.Аз ӯ амреро талаб кунад, ки бар он қудрат надорад, пас ин ширк аст.
اللغة الطاجيكية
Забони Тоҷикӣ